Już zaraz po
wojnie został członkiem Orkiestry Polskiego Radia w Poznaniu i Poznańskiego
Kwartetu Smyczkowego (1945), a następnie w roku 1947 wszedł w skład
Państwowej Filharmonii w Poznaniu, gdzie został koncertmistrzem w sekcji II
skrzypiec. W 1950 roku artysta założył Kwartet Rytmiczny Polskiego Radia w
Poznaniu, który oprócz koncertów publicznych prezentował się w
cotygodniowych audycjach radiowych na fali ogólnopolskiej. Współpracował
też z legendarną, rozrywkową „Poznańską 15-ką Radiową” Zygmunta Mahlika. W
1956 r. I. Bogajewicz przeniósł się do Warszawy zostając członkiem
Filharmonii Narodowej i solistą Estrady Kameralnej przy tej instytucji. W
rok pózniej stał się współzałożycielem bardzo znanego zespołu „Warszawskie
Smyczki”, który specjalizował się – oprócz koncertów publicznych - w
nagraniach płytowych i koncertach radiowo-telewizyjnych. Dla tego zespołu
dostarczał własne kompozycje i liczne aranżacje. Obok wykonawstwa, tworzenie
muzyki i aranżacje stały się jego drugą pasją. Oprócz pracy w „Warszawskich
Smyczkach” artysta występował na recitalach muzyki klasycznej w Polskim
Radio ze wspaniałymi akompaniatorami Jerzym Lefeldem i Tatianą Woytaszewską.
W roku 1958 wraz z kontrabasistą Zdzisławem Marczyńskim stworzył jedyny w
swoim rodzaju duet: skrzypiec i kontrabasu. Jedyny chyba w Europie tego typu
duet występował m.in. w Filharmonii Narodowej, w Instytucie F. Chopina w
Warszawie, w Pałacu Działyńskich w Poznaniu itd. wykonując wiele kompozycji,
z których upamiętnione zostały w archiwalnych nagraniach Sonaty M.K.
Ogińskiego i Z. Wysockiego. Będąc koncertmistrzem orkiestry Teatru Wielkiego
w Warszawie występował pod dyr. Jana Krenza jako solista-skrzypek na
koncertach telewizyjnych. Interpretacje Bogajewicza cechowała znakomita
technika, wyczucie stylów, pewność i ogromna muzykalność.
Kolejny okres
życia, już na ziemi kanadyjskiej, rozpoczął się w 1965 r. Początkowo artysta
przebywał na kontrakcie, występując w sławnej rosyjskiej restauracji
„Trojka” w Montrealu. W międzyczasie wygrał konkurs na stanowisko skrzypka
w Orkiestrze Symfonicznej Montrealu. Doświadczenie muzyczne i organizacyjne
wyniesione z Polski zaowocowały w pełni za Oceanem. Bogajewicz rozpoczął
pracę jako muzyk sekcji I skrzypiec w OSM, z którą związany był aż do 1985
roku. Równoczesnie występował jako solista w cyklach koncertów szkolnych
przy Estradzie Kameralnej tej instytucji. Wykonywał tam - obok rozmaitych
utworów - również własne aranżacje. W latach siedemdziesiątych był także
członkiem Orkiestry Kameralnej McGill oraz konsultantem muzycznym
montrealskiego chóru MRC. W tym czasie zorganizował „Cygański Kwartet” -
oryginalny zespół, który dał się poznać w licznych szkołach, na
uniwersytetach, w klubach kultury, w Radio i Telewizji, na Międzynarodowym
Festiwalu w Orford itd. Ale jako Polak nie zapominał Bogajewicz o muzyce
znad Wisły i wykonywał ją nie tylko na koncertach muzyki polskiej, ale
wplatał ją do programów innych koncertów w Radio i TV, w Ambasadzie polskiej
w Ottawie,w Konsulacie polskim w Montrealu i w wielu salach koncertowych.
Interpretacje Bogajewicza, również własnych jego utworów, zostały
uwiecznione na płytach Polskich Nagrań ,,Muza” i na CD ,,Le Canari”, z
aranżacją orkiestrową E. Domańskiego.
Wielkim zaszczytem dla artysty był
występ w filmie ,,Le violon rouge”, w reżyserii Francoisa Girarda (1998). I.
Bogajewicz zagrał tam rolę Ruselskiego, usiłującego zdobyć ten cenny
instrument.
W imię zasług Ireneusz Bogajewicz
otrzymał z rąk Ministra Sprawiedliwości Kanady Martina Cauchona Medal Sztuki
nadany przez „Carrefour des Communautes du Quebec”.
Radosław
Rzepkowski
Pan Ireneusz Bogajewicz zmarł w
2012 roku.
