Rodzice

(JA): W szkole średniej kształtuje się nasza osobowość, jak było u dorastającej Teresy?

(TB): Miałam dużo szczęścia. Od początku byłam osobą lubianą (dzieci ze wsi były często wytykane palcami) i miałam dużo przyjaciół - z niektórymi utrzymuję kontakty do dziś. Jeśli chodzi o naukę, nie byłam "orłem", ale uczyłam się tyle, żeby czegoś nie "zawalić". Od początku angażowałam się w życie naszej szkoły. Należałam do kółka tanecznego, kółka chemicznego i do harcerstwa, gdzie przez dwa i pół roku byłam drużynową. Często brałam udział w zawodach sportowych: biegi na długie dystanse, pchnięcie kulą, rzut oszczepem, skok wzwyż. Wspominam te lata wspaniale.

Teresa Brylewicz

(JA): Co skłoniło Panią do wyjazdu z Polski?

(TB): Po maturze zdawałam na UMCS w Lublinie na chemię, ale nie dostałam się. Nie wiedziałam, co mam ze sobą zrobić. Brat mojego taty, były żołnierz, w czasie wojny służył w kawalerii. Po wojnie poprzez Niemcy, Belgię przybył z żoną do Kanady w roku 1956. Zaprosił mnie na wizytę - i tak oto w 1966 roku przyleciałam do Montrealu.



(JA): Kiedy poznała Pani przyszłego męża?

(TB): Już w pierwszą sobotę stryjek zarządził, że mam pójść na polską zabawę na Joliquer. Wojskowemu nie wolno się było sprzeciwiać, więc poszłam i tam spotkałam Romana Brylewicza. Zdobyłam pierwszą nagrodę w konkursie tańca i widocznie mu się spodobałam. Po kilku miesącach pobraliśmy się. Jesteśmy małżeństwem już 50 lat.

Slub Teresy i Romana Brylewicza

(JA): Wesele, urodziny dziecka, mąż ma stałą pracę a żona zajmuje się domem - czyli pełna stabilizacja, standardowa sytuacja lat 60-tych ubiegłego wieku. Skąd zatem ten pomysł, aby studiować?

(TB): Od małego wbijano mi do głowy, że najważniejszym w życiu jest wykształcenie. A więc zaraz po przyjeździe do Kanady poszłam na kurs języka angielskiego, prowadziła go świętej pamięci pani Krystyna Południkiewicz. Podjęłam pracę w restauracji przy ulicy St. Laurent, gdzie czasem po stopach biegały szczury.

Natychmiast uprzytomniłam sobie, że to, co rodzice mi wpajali, jest "świętą prawdą". Biletem do szczęścia jest wykształcenie. Nie zwlekając - ale nadal pracując - zapisałam się na kurs stenografii w Alexander College na rogu Mont Royal i Parc Avenue. Podczas kursów okazało się, że jestem w ciąży i natychmiast chciałam zrezygnować, ale nauczycielka odradziła mi. Kontynuowałam zatem naukę codziennie od 8-ej do 11:30, potem praca od południa do 11-ej w nocy i tak w kółko, aż do ukończenia Alexander College - wszystko zgodnie z hasłem "chcieć to móc".

To dodało mi chęci, żeby w późniejszych latach, kiedy już poduczyłam się angielskiego i francuskiego oraz skończyłam jakieś kursy księgowości, podjąć studia na uniwersytecie Concordia. Mąż był bardzo pomocny, przejął w dużym stopniu opiekę nad córką, Irenką. Pracowałam w tym czasie w hotelu Queen Elizabeth jako kelnerka od 6-ej rano do 3-ej po południu, a potem szłam na wykłady. I rodzice znowu mieli rację: "chcieć to móc" - nie ma rzeczy niemożliwych.



(JA): JA: Opowiadała Pani zabawną historyjkę, kiedy córeczka zapytała: "mamusiu, czy już odrobiłaś lekcje?" Jak dawała sobie Pani radę na studiach?

(TB): Na początku było trudno. Po kursach angielskiego, jakie były oferowane nowoprzybyłym, moja znajomość języka była ograniczona. Brak słownictwa urzędowego stanowił główną barierę. Drugi semestr był już łatwiejszy. Przyjęłam metodę zapisywania codziennie, ile czasu poświęcam na dany przedmiot (uczelnia zakłada, że przeciętny student potrzebuje 45 godzin pracy w domu, aby zaliczyć jeden przedmiot w danym semestrze). Po próbach okazało się, że 45 godzin na naukę w domu mi wystarcza. Tego się trzymałam i szłam na egzamin spokojna.



(JA): : Ile lat to trwało? Bo, czy opłacało się studiować, nie wypada pytać, gdyż każde studiowanie, zdobywanie wiedzy, wzbogaca człowieka.

(TB): Podstawą do zdawania egzaminu na studia, była dobra znajomość angielskiego poświadczona dokumentem ukończenia kursu. Ponieważ miałam tylko maturę, to aby bez tutejszego Cegep-u zdobyć Bachelor of Commerce Major in Accounting (czyli rachunkowość) musiałam zdobyć 108 tzw. credits. Student po Cegep-ie normalnie zalicza 90 credits. Toteż przez te wszystkie lata, włączając wakacje, brałam kursy, żeby skończyć studia jak najszybciej. Trwało to w sumie sześć lat.

(JA): Przejdźmy teraz do pracy w polskiej firmie lotniczej LOT. Pamiętam, że spotkałem Panią, kiedy w 1986 roku przyszedłem tam po raz pierwszy w sprawie sponsorowania mojego projektu. Pozytywna decyzja wyszła od szefa, ale musiało to chyba potem przejść przez Pani biuro. Czym się Pani dokładnie zajmowała w firmie?

(TB): Zostałam przyjęta na stanowisko księgowej. W podaniu o pracę (w życiorysie) opisałam, co studiowałam: rachunkowość, zarządzanie, rynek (marketing), prawo, komputery i inne przedmioty. To szefowi zaimponowało. Polska księgowość nie była wtedy jeszcze skomputeryzowana, więc dyrektor postanowił kupić komputer, żeby mi ułatwić pracę. Służby finansowe w Warszawie już w tym czasie zaczynały myśleć o wprowadzeniu komputerów, ale mieli tylko jedną księgową, która nie bała się tych "wielkich maszyn". Zdecydowali zacząć od Montrealu - zatem Montreal był pierwszą skomputeryzowaną placówką LOT-u na świecie.

Oczywiście, oprócz księgowości, miałam sporo innych obowiązków. Były to różne prace zlecone - robiłam to, co w danej chwili było potrzebne. Nawet byłam z tego zadowolona, gdyż ciągle uczyłam się czegoś nowego.



(JA): Pamiętamy zamknięcie biura LOT-u w Montrealu. Przeniesiono Panią wtedy do Toronto.

(TB): Tak. W Toronto pracowałam 14 lat jako kierownik Działu Finansowego. Byłam odpowiedzialna za całokształt spraw finansowych w Kanadzie. Warunki pracy miałam bardzo dobre, atmosfera w biurze była przyjacielska. Szefowie, z którymi pracowałam, nie przeszkadzali, niczym nie nękali. Były to wspaniałe lata mojego życia. Pracowałam tam przez 25 lat, aż do emerytury. Moje wykształcenie wspaniale zaowocowało.

(JA): W Waszym domu wiszą na ścianie obrazy; proszę powiedzieć coś więcej o tym - czy to tylko hobby?

(TB): Podczas mojego pobytu w Toronto nie miałam wiele obowiązków domowych, więc musiałam się czymś zająć. Pewnego dnia koleżanka z pracy zaproponowała mi obejrzenie jej obrazów w studio, gdzie pod okiem bardzo renomowanej profesorki, pani Katarzyny Kabacińskiej, uczyła się malować. Ponieważ lubię eksperymentować, skusiłam się i .utknęłam tam na dość długo. Nauka malowania sprawiała mi przyjemność, atmosfera w studio była wspaniała. Trwało to przeszło 10 lat. Odkryłam w sobie talent, o którym nigdy nawet nie marzyłam. Mam jeszcze sporo innych zainteresowań: yoga, zumba, spacery, narty, rolki, rower, psy, koty i jeszcze parę.



(JA): Kiedy zaczęła Pani działać w PTPBP (Polskie Towarzystwo Patriotyczne Bratniej Pomocy)?

(TB): Do tej organizacji wstąpiliśmy z mężem w 1986 r. Będąc przez 9 lat prezesem Zespołu Pieśni i Tańca Podhale, byłam bardzo wdzięczna PTPBP za patronat nad naszym zespołem, za wsparcie finansowe i pomoc w różnej formie. Natomiast prezesem PTPBP zostałam w 2012 roku. Jestem również, od 2014 roku, prezesem Polskiej Federacji Dobroczynności a ostatnio, 16 czerwca bieżącego roku, zostałam wybrana na wiceprezesa Kongresu Polonii Kanadyjskiej, okręg Quebec.



(JA): Powyżej zamieszczona jest historia Towarzystwa, proszę jednak w kilku zdaniach przybliżyć nam Waszą działalność.

(TB): Członkowie spotykają się raz w miesiącu, żeby rozweselić się, porozmawiać, wypić kawę i zjeść ciastko. Cztery razy do roku mamy spotkania połączone z uroczystym obiadem: obiad wigilijny w okresie Bożego Narodzenia, święconka po Wielkanocy, Dzień Dziękczynienia (Thanksgiving Day) i zakończenie sezonu. Głównym celem naszej organizacji jest pomoc potrzebującym. Pomagamy naszym członkom, pomagamy studentom (za pośrednictwem Polskiej Fundacji Społeczno-Kulturalnej, której przekazaliśmy 10 tysięcy dolarów na stypendia), pomagamy polskim szkołom, polskim zespołom tanecznym, polskim kościołom, harcerzom. Nasi członkowie biorą często udział w imprezach, bazarach organizowanych przez inne stowarzyszenia i kościoły. Staramy się popierać polskie organizacje, polską kulturę.

ślub córki

(JA): Wasza córka poszła w śłady matki, czy może po tym "wspólnym odrabianiu lekcji"?

(TB): Wydaje mi się, że wyrastała w atmosferze zdobywania wiedzy. Ciągle uczyliśmy się z mężem angielskiego i francuskiego. Nauka była czymś potrzebnym i naturalnym. Córka kończyła handel zagraniczny, też na Uniwersytecie Concordia. Pracuje i jest zadowolona z pracy. Teraz nakłania do nauki swoje dzieci.



(JA): Wszyscy dziadkowie są zadowoleni, kiedy wnuki mówią ich językiem - wy na pewno też. A te zdjęcia wnuków w krakowskich strojach w Waszym domu?

(TB): Jesteśmy bardzo dumni z naszej córki i zięcia, Roberta Adamczewskiego (oboje urodzeni w Kanadzie), którzy bardzo dobrze władają polskim językiem i ze swoimi dziećmi rozmawiają po polsku. Przez kilkanaście lat tańczyli w zespole Podhale i tam się poznali. Tam - jak twierdzą - przeżyli najpiękniejsze lata swojego życia. Nasza starsza wnuczka, Amanda, też tańczyła w Podhalu. Amanda była z nami w Polsce już dwa razy, a młodsza, Victoria, raz. Teraz kolej na chłopców (bliźniacy; Arthur i Alexander). W zeszłym roku gościliśmy przez miesiąc dwóch chłopców z Polski, żeby nasi troszkę się poduczyli polskiego. Bardzo ważne jest dla naszej rodziny, żeby dzieci wiedziały, gdzie są ich korzenie. Że Polska ma piękną kulturę, architekturę i bogatą historię. Niech wiedzą, że mogą być dumni swojego pochodzenia.

Relacja ze spotkania:

20 czerwca to już prawie okres wakacyjny - za dzień początek kalendarzowego lata. Mimo że spora grupa Rodaków już wyjechała na wakacje, to najbliżsi "bohaterów" dzisiejszego spotkania i zainteresowani samym tematem przybyli do Konsulatu RP, który od dwóch miesięcy zajmuje cały budynku przy ulicy Musee. Tak się złożyło, że Pani Teresa i Pan Tadeusz działają w Towarzystwie Patriotycznym Bratniej Pomocy - czyli łączy Ich coś wspólnego. Pierwszą część spotkania wypełnił Tadeusz Szyszka, który opowiedział w skrócie historię swojego dzieciństwa i młodych lat. Jego biogram i wywiad z nim przeprowadzony przybliża nam tamte czasy. Mnie najbardziej ujęła historia ucieczki 12-sto letniego chłopaka statkiem do Szwecji, zaraz po wojnie, w 45-rym. Co musiała przeżywać Jego matka, kiedy Tadzio nie wracał do domu dniami, miesiącami - nie trudno sobie wyobrazić.

Po pierwszej części spotkania Radosław Rzepkowski wykonał kolejne dwa utwory - a w sumie mieliśmy okazję wysłuchać ich pięć, oto one: "Just give me a reason" - Alice Moore, "Hotel California" - Don Henley-a, "You are the sunshine of my life" - Steve Wondera, " Nocturn - Bill Joela i "Baby" - Justin Biebera.